بنام خدا

بهشت کوچک من   

در روستایی سرسبز

سخنی کوتاه اما شنیدنی:

در بین راه جادههای نامطلوب ریگی و زمزمه رقصان برگهای نوشکوفته ی بهاری که حس و حال خوشایندی دارد و شیرینی فراموش نشدنی آن در خاطر می ماند، جاده ای که در انتها  به روستایی سرسبز و کوچک ختم می شود. جاده ای که در انتهاش سبب رویارویی شما  با عده ای از مردمان با ایمان و مهربان می شود.

 مردمانی مهربان ، دلسوز و توصیف نشدنی با قلبی بزرگ صفت برگرفته از خوی پهلوانی از داستانهای ایران باستان سینه به سینه گشته ی تا کنون و داشتن شخصیتی شخیص با آدابی ماندگار نشات گرفته از درون که از باطن به ظاهر رخنه می کند، طوری که حس قلبانیت بر صاف و پاک بودن این مردمان گواهی می دهد .و از چشمان به سوگند یاد کرده که جز رنج چیز دیگر در آن نتوان دید.

مردمانی که در  ته قلبشان جز پاکی وصداقت چیز دیگری نتوان یافت .اینجا بهشتاست،بهشت کوچک من در این دنیای مادی.اگر صدایی بالا رود صدای قدرت ، جنگ وبحث بر سر مال و منافع نیست بلکه صدای درد و دل است با خدایشان، صدایی که هر آدم دل مرده ای  را زنده می کند،صدایی که شنیدنش موجب جلا دادن روح آدمی و جلوه کردن خلوص و نفس خوش طینت یعنی نفس لوامه هر انسان می شود،خلوصی که در هر آدمی نشات از ذات او گرفته.

اینجا کجاست؟! اینجا همان جایی است که آدمهای قبل از میلاد را می توان دید،اینجا همانجایی است که کودکی برای پدر بیمار ش در خلوت خویش زار میگرید در صورتی که کودکان همسن و سالش در کوچه و برزن مشغول بازی و سرگرمی هستند.

غروب دلنشین این روستا حس شوق برای پر کشیدن به اوج آسمانها را در دل زنده می کندو نهایت تداعی زیبایی در آفرینش را، غروبی که اندکی بعد با صدای بلند و دلنشین اذان از موذن بر خواسته می شود،غروبی که به تجسم آدمی پایانی برای همه ی سختیها و مرارتهای زندگی این مردم رنج کشیده است.چه بسی در دل آرزوست برای دیدن شما عزیزان به این نگاه های از یاد رفته.

مر دمانی که توصیف آنان در صدها یا هزارن سطر نمی گنجد و بزرگی آنها را نمی توان با قلم نوشت.مردمانی که جز زحمت برای آیندگان نتوان تصوری دگر به ذکر برد.این مردمان بدور از هر امکانات ،خود را با شرایط زندگیشان وفق دادند و جز سعادت برای خویش وفرزندانشان هیچ نمی خواهند.

آنچه بیشتر مرا مبهوت خود کرده تحمل و صبور بودنشان در برابر سختیهای طاقتفرسای زندگیشان می باشد،آن هم بدون هیچ دل خوشی در این دنیا جز سعادت در آن دنیا. 

 و در انتها  زندگی کردن سخت است و نداشتن امکانات و تهی دستی زندگی را سختر خواهد کرد و این جز مراحل پیشه روی اکثریت آدمهاست که به ظاهر نبودنی به بودنی ارزشمند تر است، اما باید صبور بود تا از بین شش میلیارد نفر شما جز نفرات سر بلند باشید .

به امید سر بلندیتان در تک تک مراحل زندگیتان